Kiedy korupcja zostaje wbudowana w system polityczny i skupiona w kręgach elit politycznych, staje się mniej zauważana dla obywateli. Nie oznacza to jednak, że nie ma negatywnego wpływu na ich życie. Skutkuje ograniczeniem dostępu do niezawisłych sądów i niezależnych mediów, powoduje też nierówności w dostępie do konkretnych zasobów – stanowisk w służbie cywilnej, państwowych grantów czy dotacji.
Drogą do wyjścia z kryzysu demokracji liberalnej jest społeczne zakorzenienie tego ustroju, mówiła prof. Małgorzata Kowalska w podsumowaniu naszej konferencji „W jakim kraju chcemy żyć?” Można tego dokonać przez zrównoważony rozwój, co oznacza dziś nie tylko wzrost gospodarczy respektujący przyrodę, ale także równoważenie potencjałów gospodarczych czy społecznych między różnymi regionami i grupami.
W Polsce opowieść o tym, że trzeba poszerzać sferę partycypacji obywateli, wyprzedza praktykę polityczną – mówił Andrzej Leder, podsumowując konferencję forumIdei Fundacji Batorego „W jakim kraju chcemy żyć?” Bez zmiany wyobrażeń na temat tego, czym ma być polska wspólnota obywatelska, nie będzie możliwa żadna realna zmiana społeczna.
Transparency International opublikowało nowe wyniki Indeksu Percepcji Korupcji*, który obejmuje 180 państw. W czołówce najlepiej postrzeganych państw pozostaje Nowa Zelandia i Dania z wynikiem 87 punktów. Nie zmieniła się sytuacja państw najgorzej ocenianych – Somalii, Sudanu i Syrii – odpowiednio 9, 12 i 13 punktów. Średnia dla państw UE to 64 punkty. Niestety, notowania Polski spadają od 2015 roku. W tegorocznej edycji Polska otrzymała 58 punktów – to najgorszy wynik od 2012 roku.
Konfrontacja irańsko-amerykańska pokazuje, że międzynarodowa gra przypomina dziś wielowymiarowe szachy. Wielcy gracze przesuwają pionki na kilku frontach i dbają, by konflikty toczyły się w krajach trzecich. Polska powinna zrobić wszystko, by uniknąć takiego losu.
