Epidemia koronawirusa nie tylko zepchnęła na dalszy plan świętowanie 30-lecia odrodzonego samorządu terytorialnego, ale też postawiła samorządy przed największym wyzwaniem w jego współczesnej historii. Wiemy już o czekającej nas zapaści finansowej, ale problemem numer jeden na dziś jest utrzymanie ciągłości funkcjonowania organów. Czy w takich sytuacjach potrzebne jest przekazanie szerszych kompetencji decyzyjnych wójtom, burmistrzom i prezydentom miast, umożliwiając im de facto jednoosobowe rządzenie gminami?
Kiedy w pierwszym tygodniu kwietnia sferę publiczną obiegła wiadomość, że na 10. posiedzeniu Sejmu obecnej kadencji 15 i 16 kwietnia pierwsze czytania będą miały obywatelskie projekty ustaw o ograniczeniu prawa do przerywania ciąży oraz zakazie edukacji seksualnej, w mediach społecznościowych zawrzało. W obecnej sytuacji jakakolwiek szersza debata o kontrowersyjnych projektach, dotykających najgłębszych podziałów światopoglądowych, jest niemożliwa.
Cała Polska bije brawo personelowi medycznemu za heroizm i pracę ponad siły. Pracownicy służby zdrowia to bohaterowie naszych czasów. Jednak dla władz są nimi dopóki nie kwestionują komunikatów i postępowania swoich zwierzchników, dopóki nie dopominają się o bezpieczeństwo swoje i pacjentów. Jeśli to robią, stają się nielojalnymi pracownikami, dla których nie ma miejsca w szeregach służby zdrowia.
Wbrew rozpowszechnionej opinii, że państwa autorytarne są skuteczniejsze w walce z pandemią, Białoruś znajduje się póki co na szarym końcu, jeśli chodzi o odpowiedź władz na zagrożenie spowodowane COVID-19.
Priorytetem Polski jest dziś zwalczenie epidemii koronawirusa, a nie zorganizowanie wyborów prezydenckich w maju bez względu na trudności i zagrożenia. Forsowanie utrzymania ich terminu za wszelką cenę nie jest dowodem na sprawne działanie państwa, ale raczej jego niedowład.
