Do Europy – tak, ale razem z naszymi umarłymi, pisała Maria Janion. Uczona nie mogła przewidzieć, że gdy już do tej Europy wrócimy, zabierając zgodnie z poleceniem zmarłych, nie zapominając nawet o trumnach Dmowskiego i Piłsudskiego, stanie się z nami coś niezwykłego, wymagającego poważnego namysłu. Pandemia Covid-19 dotknęła cały świat, wiele już napisano, jak społeczeństwa walczyły z zagrożeniem w kolejnych falach. Dlaczego to właśnie Lombardia, najbogatszy region Włoch, ucierpiał najbardziej? Skąd nieporadność Brytyjczyków? Chaos w Stanach Zjednoczonych? Wyluzowanie Szwedów?
Samorządność młodych ludzi, podobnie jak w przypadku dorosłych jest wciąż zadaniem. Choć w ostatnich 30 latach sporo zrobiliśmy, nadal mamy wiele przed sobą, zarówno jeśli chodzi o szukanie adekwatnych form partycypacji młodych ludzi jak i jeśli chodzi o zasięg, czyli dawanie jak najszerszej grupie młodych ludzi okazji do współtworzenia rzeczywistości wokół nich, czy na poziomie, szkoły dzielnicy, gminy itp.
Tak zwana „ustawa antykorupcyjna”, jedna z inicjatyw legislacyjnych, za którą Jarosław Kaczyński kupił sobie poparcie od Pawła Kukiza, czeka już tylko na podpis prezydenta. Od pierwszego, autorskiego projektu posłów Kukiza, do wersji ostatecznie uchwalonej przez sejm, przeszła ona pewną ewolucję. Mimo to dalej zasługuje na krytykę. Skoro jednak najprawdopodobniej znajdzie się już w obiegu prawnym, to opisując tę ustawę warto zacząć o wskazania jej nielicznych zalet.
„Samorządna Rzeczpospolita” to najkrótsza z możliwych definicja ustroju dla Polski, jaką sformułował NSZZ „Solidarność” podczas I Zjazdu w 1981 roku. Efektem prac delegatów był dokument programowy uchwalony 7 października. Tekst przyjęty przez związek zawodowy zdumiewa, bo choć nie brakuje w nim tez odnoszących się do spraw pracowniczych, to jest on całościowym projektem przedstawiającym pomysł na Polskę wyraźnie konkurujący z wizją podtrzymywaną przez władze PRL i strzegącą swej politycznej hegemonii Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą.
W latach 80. ubiegłego wieku polski Kościół potrafił zainteresować się sztuką współczesną i obejmować ją nieraz łagodnym mecenatem, a nasi artyści żywo interesowali się kwestiami religijnymi i narodowymi, widząc w nich nie tyle źródło opresji, co raczej tożsamości. to doświadczenie. Obawiam się, że dziś obie sfery, sztuka i religia, przyjmują chętnie role w wojnie kulturowej, wskazywane im przez polityków.
