W dniach 22–23 września 2025 roku w Poznaniu odbędzie się Kongres Współpracy z Ukrainą COMMON FUTURE 2025, którego jesteśmy partnerem instytucjonalnym. Spotkanie organizowane na Międzynarodowych Targach Poznańskich będzie przestrzenią dialogu przedstawicieli administracji publicznej, biznesu, samorządów i organizacji społecznych z Polski, Ukrainy oraz innych krajów europejskich.
Kongres ma na celu pogłębianie współpracy w obliczu odbudowy Ukrainy, a także budowanie trwałych partnerstw i wspólne wypracowywanie rozwiązań służących rozwojowi po obu stronach granicy. Dyskusje będą koncentrować się wokół czterech głównych ścieżek tematycznych:
Tegoroczna edycja będzie miała szczególnie międzynarodowy wymiar – stanie się miejscem prezentacji rezultatów Ukraine Recovery Conference 2025 (Rzym, 10–11 lipca) oraz rozmów o przyszłych kierunkach współpracy.
Szczególnie gorąco zapraszamy na nasz panel „Ile konkurencji, ile synergii? Skutki akcesji Ukrainy do UE dla unijnego (w tym polskiego) rolnictwa”, który odbędzie się 22 września 2025, o godz. 13:45–14:45
Podczas panelu przedstawimy raport Fundacji Batorego Podzielone plony – analizę wyzwań i szans dla rolnictwa polskiego i ukraińskiego w kontekście przyszłego członkostwa Ukrainy w Unii Europejskiej. Dyskusja dotyczyć będzie zarówno możliwej konkurencji, jak i obszarów synergii w sektorze rolnym, z perspektywy politycznej, gospodarczej i praktycznej.
Paneliści:
Rozmowę będzie moderować dr Paulina Sobiesiak-Penszko – socjolożka i prezeska Instytutu Strategii Żywnościowych Grunt.
Panel będzie okazją do wymiany wiedzy, doświadczeń i argumentów dotyczących integracji Ukrainy z rynkiem unijnym oraz konsekwencji tego procesu dla rolnictwa.
Wszystkie szczegóły oraz pełna agenda Kongresu na stronie COMMON FUTURE 2025
Serdecznie zapraszamy!
Więcej informacji o inicjatywnie stworzenia Europejskiej Strategii dla Społeczeństwa Obywatelskiego.
Organizacje społeczeństwa obywatelskiego są niezbędne dla demokracji, spójności społecznej i odporności w Europie. Borykają się one jednak z kurczącą się przestrzenią dla aktywności społecznej, nieproporcjonalnymi ograniczeniami prawnymi, lukami w finansowaniu oraz zagrożeniami cyfrowymi. Silna Europejska Strategia dla Społeczeństwa Obywatelskiego powinna zabezpieczyć ich rolę poprzez cztery główne filary: Angażowanie (Engage), Ochronę (Protect), Wsparcie (Support), Umożliwianie działania (Enable).
ANGAŻOWANIE – Wzmacnianie dialogu i uczestnictwa
UE powinna stworzyć trwałe ramy dialogu obywatelskiego poprzez porozumienie międzyinstytucjonalne zgodnie z artykułem 11 Traktatu o UE. Dialog musi być przejrzysty, inkluzywny, reprezentatywny i oparty na wartościach będącymi fundamentami UE. Niezbędne są jasne kryteria uczestnictwa oraz systemy monitorowania udziału organizacji społeczeństwa obywatelskiego w takim dialogu. Powinien zostać powołany jeden komisarz europejski, który będzie koordynować i nadzorować partnerskie relacje z organizacjami. Sposób wyłaniania reprezentacji organizacji społeczeństwa obywatelskiego w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym powinien zostać ujednolicony, a nowa Platforma Społeczeństwa Obywatelskiego w Komisji powinna obejmować również członków niezaangażowanych w inne struktury dialogu . Reprezentacje Komisji i Parlamentu w państwach członkowskich powinny systematycznie konsultować się z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i wspierać współtworzenie polityk na jak najniższym poziomie. Należy promować współpracę między organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, rządami (również lokalnymi) i przedsiębiorstwami.
OCHRONA – Ochrona praw i wolności
Należy sprzeciwiać się restrykcyjnym ustawom o „zagranicznych agentach” i zapobiegać nadużyciom przepisów, które służą przejrzystości, ale są zbyt często wykorzystywane w złej wierze. UE powinna ustanowić mechanizmy monitorowania i szybkiego reagowania wobec działań prawnych, administracyjnych lub narracyjnych tłumiących działalność organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Wolność zgromadzeń i zrzeszania się musi być chroniona poprzez wiążące regulacje. Organizacje społeczeństwa obywatelskiego i aktywiści potrzebują ochrony przed SLAPP-ami, nękaniem i przemocą, poprzez skuteczne wdrażanie europejskich przepisów anty-SLAPP oraz ustawodawstwa chroniącego sygnalistów. Konieczne są wspólne standardy UE w zakresie ochrony praw cyfrowych i cyberbezpieczeństwa, w tym nadzór nad oprogramowaniem szpiegującym oraz wsparcie organizacji w zakresie cyfrowych kompetencji.. Organizacje powinny być wspierane w walce z dezinformacją poprzez odpowiednie finansowanie oraz budowanie kompetencji w komunikacji opartej na faktach . Unijny mechanizm warunkowości praworządności musi również obejmować solidną ochronę organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Należy również utworzyć nowy Fundusz Odporności Demokracji.
WSPARCIE – Zapewnienie trwałego finansowania
Ograniczenia w dostępie organizacji społeczeństwa obywatelskiego do środków publicznych powinny być monitorowane i raportowane, np. w ramach cyklicznego Raportu o Praworządności. Należy śmielej stosować narzędzia, takie jak artykuł 7 TUE, w celu przeciwdziałania ograniczaniu finansowania. Wieloletnia ramowa perspektywa finansowa 2028–2034 musi zapewniać dostępne i elastyczne finansowanie, potwierdzając alokacje dla Programu Agora (8,582 mld euro) i komponentu CERV (3,596 mld euro). Dostęp do finansowania powinien zostać uproszczony poprzez zmianę procedur, możliwość przekazywania grantów mniejszym organizacjom oraz zmniejszone wymogi współfinansowania. Należy zapewnić wieloletnie wsparcie instytucjonalne, w tym zasoby na rzecz rozwoju dobrostanu pracowników. Konieczne jest zapewnienie funduszy pozwalających na szybką reakcję organizacji społeczeństwa obywatelskiego, które ucierpią na skutek ataków czy w związku z niespodziewanymi sytuacjami kryzysowymi. Filantropia powinna być wspierana poprzez ulgi podatkowe i likwidację barier wewnątrz UE, a także tworzenie schematów funduszy współfinansowanych ze środków publicznych. W tym zakresie, współpraca z organizacjami filantropijnymi powinna być wzmacniana.
UMOŻLIWIANIE – Budowanie odporności i zdolności działania
Organizacje społeczeństwa obywatelskiego powinny być uznawane za strategicznych partnerów w zakresie budowy i zachowania odporności społecznej i geopolitycznej. Specjalnie stworzone fundusze budowania odporności powinny wzmacniać zakorzenianie w lokalnych społecznościach, zdolności organizacyjne i reagowanie w kryzysach. Organizacje społeczeństwa obywatelskiego powinny być brane pod uwagę w budowaniu systemu odporności całego społeczeństwa.Konieczne są inwestycje w edukację, przygotowanie i cyfrowe bezpieczeństwo. Sieci organizacji społeczeństwa obywatelskiego działające w całej UE powinny być wspierane w celu współpracy transgranicznej.
PODSUMOWANIE
Europejska Strategia dla Społeczeństwa Obywatelskiego musi zapewniać wiążącą ochronę, trwałe finansowanie oraz ustrukturyzowane mechanizmy uczestnictwa. W konsekwencji, poprzez angażowanie, ochronę, wspieranie i umożliwianie działania organizacji społeczeństwa obywatelskiego, UE wzmocni demokrację, odporność społeczną i zaufanie publiczne w całej Europie.
Przeczytaj propozycje zmian Strategii UE dla Społeczeństwa Obywatelskiego
Wartości te są wspólne państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn.
O wartościach europejskich zapisanych w artykule 2 „Traktatu o Unii Europejskiej” przez ostatnie 15 lat dyskutowano niewiele. Byliśmy przeświadczeni o bezsporności tych zapisów, ale też przyzwyczailiśmy się, iż problemy Unii dotyczą spraw ekonomicznych albo techniczno-organizacyjnych, a rozmawia się głównie o pieniądzach.
Od 2021 roku zacznie działać nowy unijny program: Obywateli, Równości, Praw i Wartości (PPW). UE stara się w ten sposób odpowiedzieć na kryzys, który ma wymiar także aksjologiczny. Podczas dyskusji zastanawialiśmy się nad tym, czy instytucje europejskie dojrzały do obrony podstawowych zasad i wartości? Przede wszystkim zaś, jakie to są wartości? Które z nich musimy uznać za wspólne, a co do których możemy się zgodzić, że będziemy różnić się w ich ocenie? Jak implementować PPW, by został on zaakceptowany przez niejednorodne światopoglądowo środowiska prounijne?
Podstawą do dyskusji był tekst autorstwa dyrektorki forumIdei Fundacji Batorego – Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz: „Praworządność w Unii poza politycznymi podziałami. Sankcje budżetowe i nowy program dla obywateli” dostępny pod linkiem: http://bit.ly/forumIdei_Praworzadnosc_w_Unii
W dyskusji udział wzięli:
Spotkanie poprowadził Paweł Marczewski, szef działu Obywatele forumIdei Fundacji Batorego.
Принаймні з листопада 2013 року, коли українці та українки вийшли на київський Майдан Незалежності на знак протесту проти відмови президента Віктора Януковича підписати Угоду про асоціацію з Європейським Союзом, громадяни України послідовно висловлюють свої європейські прагнення. Ескалація військових дій 24 лютого 2022 року лише зміцнила переконання українців у безальтернативності європейської інтеграції їхньої країни. Тому президент Володимир Зеленський одразу після російської атаки вирішив підготувати заявку на членство України в Європейському Союзі. На початку червня 2024 року формально розпочалися переговори про вступ.
Процес вступу до Європейського Союзу відбувається за заздалегідь визначеною схемою, спільною для всіх країн-кандидатів. Також суворо і чітко регламентований етап переговорів про вступ. Ці переговори організовані за кластерами та розділами, які відповідають сферам, в яких країна-кандидат впроваджує правила і стандарти ЄС. Усі держави-члени ЄС повинні погодитися, що всі вимоги в кожній сфері були виконані. Це дослідження, підготовлене польсько-українською командою експертів, представляє польську та українську перспективи щодо найважливіших викликів у сферах, окреслених шістьма переговорними кластерами, а також взаємні вигоди, які можуть бути результатом подолання цих викликів.
Since November 2013, when Ukrainians first gathered in Kyiv’s Independence Square to protest President Viktor Yanukovych’s refusal to sign the Association Agreement with the European Union, they have remained unwavering in their European aspirations. The full-scale Russian invasion on 24 February 2022 only cemented their conviction that European integration is not merely a choice but an existential necessity for their country. In response, President Volodymyr Zelensky moved swiftly to prepare Ukraine’s EU membership application, submitting it in the immediate aftermath of the Russian attack. By early June 2024, accession negotiations had formally begun.
The process of accession to the European Union follows a predetermined framework that applies uniformly to all candidate countries. The the accession negotiation phase is also strictly and precisely regulated. These negotiations are divided into clusters and chapters, each corresponding to specific areas where the candidate country must implement EU laws and standards. Progress in each area requires unanimous approval from all EU member states, confirming that the necessary requirements have been met. This study, crafted by a Polish-Ukrainian team of experts, offers a dual perspective on the challenges and opportunities within the six negotiation clusters, illuminating the mutual benefits that Poland and Ukraine stand to gain by overcoming these obstacles together.
Przynajmniej od listopada 2013 roku, gdy Ukraińcy i Ukrainki wyszli na kijowski plac Niepodległości, aby zaprotestować przeciwko odmowie podpisania przez prezydenta Wiktora Janukowycza umowy stowarzyszeniowej z Unią Europejską, obywatele Ukrainy konsekwentnie dają wyraz swoim europejskim aspiracjom. Eskalacja działań wojennych 24 lutego 2022 roku tylko wzmocniła przekonanie Ukraińców, że nie ma alternatywy dla europejskiej integracji ich kraju. Dlatego prezydent Wołodymyr Zełenski zdecydował się zaraz po rosyjskim ataku przygotować wniosek o członkostwo Ukrainy w Unii Europejskiej. Na początku czerwca 2024 roku formalnie rozpoczęły się negocjacje akcesyjne.
Proces akcesji do Unii Europejskiej przebiega według z góry ustalonego schematu, wspólnego dla wszystkich państw kandydujących. Również etap negocjacji akcesyjnych jest ściśle i precyzyjnie uregulowany. Negocjacje te są mianowicie zorganizowane według klastrów i rozdziałów odpowiadających obszarom, w których kraj kandydujący wdraża przepisy i standardy UE. Państwa członkowskie UE bez wyjątku muszą zgodzić się, że wszystkie wymagania w każdym z obszarów zostały spełnione. Niniejsze opracowanie, przygotowane przez polsko-ukraiński zespół ekspertów i ekspertek, przedstawia polskie i ukraińskie spojrzenie na najważniejsze wyzwania w obszarach wyznaczanych przez sześć klastrów negocjacyjnych oraz prezentuje wzajemne korzyści, jakie mogą wyniknąć z przezwyciężenia tych wyzwań.
Niemcy są dziś w innym miejscu niż przed 2022 rokiem. Pozostaje jednak otwarte pytanie, jak się w tym miejscu odnajdą. Dotychczasowe doświadczenia pokazują, że Niemcy stawiające na własne relacje z państwami niedemokratycznymi, jak Rosja i Chiny, w dłuższej perspektywie tracą, gdyż nadmiernie uzależnia się gospodarczo od nieprzewidywalnych rządów, które nad wspólny dobrobyt przedkładają własne interesy geopolityczne i ekonomiczne. Nowy niemiecki rząd musi dziś zdecydować, czy – znajdując się w jeszcze trudniejszych warunkach niż gabinet Scholza – postawić na lawirowanie w niepewnym, wielobiegunowym świecie tworzonym przez Chiny, Rosję i USA Donalda Trumpa, czy też zaangażować się w budowę europejskiego bezpieczeństwa oraz dobrobytu.
Wybory do Parlamentu Europejskiego otworzyły nowy cykl instytucjonalny i nową polityczną europejską pięciolatkę, która rozgrywać się będzie w czasie przełomowym dla całego świata. Czy Unia wykorzysta ten moment i pokaże zdolność do kształtowania własnej przyszłości oraz wpływania na przyszłość naszej planety?
Szukając odpowiedzi na te pytania Edwin Bendyk analizuje przyjęty przez Radę Europejską 27 czerwca Program strategiczny UE na lata 2024–2029. Uwagę zwracają zwłaszcza dwa punkty tego dokumentu. Po pierwsze, wbrew obawom, że skutkiem społecznego niezadowolenia i populistycznej mobilizacji, będzie odejście od ambitnej polityki klimatycznej i ekologicznej, Program potwierdza ambicję Europy, by „stać się pierwszym kontynentem neutralnym dla klimatu, co przyczyni się do sukcesu transformacji klimatycznej i cyfrowej, nie pozostawiając nikogo w tyle”. Po drugie – znów wbrew obawom, że wzrost nastrojów antyunijnych w państwach UE doprowadzi do osłabienia integracyjnego zapału – Rada Europejska potwierdziła, że nie ma innej drogi niż integracja i wzmacnianie europejskiej suwerenności, czego elementem musi być proces rozszerzenia Unii Europejskiej, definiowany jako „geostrategiczna inwestycja w pokój, bezpieczeństwo, stabilność i dobrobyt”.
Czy ambicje i aspiracje wyrażone w Programie strategicznym mają szanse realizacji? Tak, Europa i państwa tworzące Unię Europejską mają zasoby umożliwiające modernizacyjny i rozwojowy skok. – pisze Edwin Bendyk – Jednak do tego, by się dokonał, potrzebne są reformy instytucjonalne, a te wymagają woli politycznej.
Wobec sytuacji, gdy liderzy dwóch najważniejszych państw UE wyszli z wyborów osłabieni, rola Polski w tym wysiłku nabiera znaczenia. Zwłaszcza w perspektywie zbliżającej się polskiej prezydencji w radzie UE, która będzie pierwszą pełną prezydencją w czasie nowego cyklu instytucjonalnego. Do tego jednak, by się podmiotowo w ten proces włączyć, Polska musi dysponować zdolnością do uzgodnienia celów własnej strategii rozwoju i bezpieczeństwa z założeniami europejskiego Programu strategicznego – podkreśla Edwin Bendyk.
