Po lekturze raportu „Narzędzia partycypacji lokalnej w Polsce w 2023 roku” autorstwa Anny Dąbrowskiej nasuwa się wniosek, że należy przemyśleć kształt instytucjonalny narzędzi partycypacji w Polsce, przy czym trzeba podejść do zagadnienia całościowo i uwzględnić wymienione w raporcie instrumenty, a także wszystkie instrumenty istniejące w Polsce, takie jak referendum lokalne, rady konsultacyjne (rady rodziców w szkołach, rady rynku pracy, rady seniorów), panele obywatelskie, jednostki pomocnicze w miastach i gminach. Najważniejszymi kwestiami, na które twórcy systemu lokalnych narzędzi powinni zwrócić uwagę, są długofalowe cele ich wprowadzania oraz wizje lokalnych społeczności do osiągnięcia dzięki tym instrumentom. Przybliżeniu tych właśnie kwestii poświęcony jest komentarz.
Dyskusja z udziałem: Michała Łuczewskiego (Centrum Myśli Jana Pawła II), Pawła Machcewicza (współtwórca i były dyrektor Muzeum II Wojny Światowej), Andrzeja Nowaka (Instytut Historii PAN), Karoliny Wigury (Kultura Liberalna) i Anny Wolff-Powęskiej (Uniwersytet SWPS, filia w Poznaniu).
Prowadzenie: Aleksander Smolar (prezes Fundacji im. Stefana Batorego)
Tezy:
Punktem wyjścia do naszej dyskusji jest Muzeum II Wojny w Gdańsku. Nie chcemy jednak rozmawiać o przebiegu sporu, ani też omawiać szczegółów stałej ekspozycji. To kwestie niezmiernie istotne, wiele jednak o nich już powiedziano. Proponujemy zatem, by tematem dyskusji były wizje polskości i historii, które można odczytać z wystawy przygotowanej przez twórców Muzeum, a także inne wyobrażenia polskości i historii, zwłaszcza prezentowane przez krytyków gdańskiej placówki. Chcemy zapytać o główne linie ideowego sporu, zarówno te często podnoszone, jak spór między heroiczną wizją wojny, w której głównym bohaterem jest zbiorowość, a spojrzeniem z punktu widzenia ofiary, jak i te mniej dostrzegane. Uważamy bowiem, że konfliktu obóz rządowy-obrońcy Muzeum II Wojny nie można uznać za kolejną odsłonę wojny PO-PiS (chociaż niektórzy tak go traktują), a tym bardziej nie można go sprowadzić do kwestii personalnych. Wiąże się on raczej z coraz wyraźniej widzianym powrotem do wspólnotowości, do pytań o sposób definiowania tożsamości zbiorowej i indywidualnej oraz do idei państwa narodowego. Spojrzenie na spór o Muzeum II Wojny z takiej perspektywy nabiera innych znaczeń.
Omówienie debaty [PDF]
Zapis debaty ukazał się w Przeglądzie Politycznym (2017, nr 144)
Nagranie spotkania
Wypowiedź Michała Łuczewskiego
Wypowiedź Pawła Machcewicza
Wypowiedź Andrzeja Nowaka
Wypowiedź Karoliny Wigury
Wypowiedź Anny Wolff-Powęskiej
Przeprosiny Rafała Wnuka w związku z jego wypowiedzią podczas debaty [PDF]
Noty biograficzne
Michał Łuczewski (ur. 1978) – socjolog, dr. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Wicedyrektor Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie. Członek redakcji „44/Czterdzieści i Cztery”. Publikował m.in. w „Arcanach”, „Polsce The Times”, „Res Publice Nowej”, „Wprost”. Jego książka Odwieczny naród. Polak i katolik w Żmiącej otrzymała w 2013 roku Nagrodę im. ks. Józefa Tischnera.
Paweł Machcewicz (ur. 1966) – historyk, prof. dr hab. Współtwórca i do kwietnia 2017 dyrektor Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku . Od roku 2000 do 2005 dyrektor Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej. Od 1990 roku w Instytucie Studiów Politycznych PAN, w latach 2000–2006 wykładowca w Collegium Civitas, na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 2008–2014 główny doradca premiera Donalda Tuska. Ostatnio wydał: Poland’s war on Radio Free Europe, 1950-1989 (2014).
Andrzej Nowak (ur. 1960) – historyk, publicysta, nauczyciel akademicki, sowietolog, prof. dr hab. Kierownik Zakładu Historii Europy Wschodniej i Studiów nad Imperiami XIX i XX wieku Instytutu Historii PAN oraz Zakładu Historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Były redaktor naczelny dwumiesięcznika „Arcana”. W 2015 roku został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę. Ostatnio wydał: Dzieje Polski. Od rozbicia do nowej Polski (2015), Historia i Polityka (2016) i Polskość jest przywilejem (2016).
Karolina Wigura (ur. 1980) – socjolożka, publicystka, dr. Członkini redakcji tygodnika internetowego „Kultura Liberalna”, była członkini zarządu Fundacji Batorego. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Publikowała m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Przeglądzie Politycznym” i „Tygodniku Powszechnym”. Jej książka Wina narodów otrzymała w 2012 roku Nagrodę im. ks. Józefa Tischnera.
Anna Wolff-Powęska (ur. 1941) – historyczka idei, politolożka, prof. dr hab. Specjalistka w zakresie stosunków polsko-niemieckich. Wykłada w poznańskiej filii Uniwersytetu SWPS. W latach 1990-2004 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Ostatnio wydała: Pamięć – Brzemię i uwolnienie. Niemcy wobec nazistowskiej przeszłości (1945–2010) (2011).
Polecamy także:
Piotr Kosiewski, Spór o Muzeum II Wojny jest kolejną odsłoną trwającej od lat wojny PO – PiS, wyborcza.pl
Marcin Kula, Piotr Majewski, Muzeum II Wojny Światowej – dwugłos, Muzealnictwo
Powrót do normalności. Paweł Machcewicz w rozmowie z Łukaszem Bertramem i Izą Mrzygłód, Kultura Liberalna
Byliśmy niewygodni dla PiS. Muzeum zaprzecza ich narracji [Rozmowa z Pawełem Machcewiczem], gazeta.pl
Kaja Puto, Nigdy więcej wojny, czyli złogi komunistycznej propagandy, Krytyka Polityczna
Michał Stankiewicz, Antywojenny przekaz Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, Rzeczpospolita
Michał Sutowski, Agnieszka Wiśniewska, Muzeum refleksyjne, czyli sprzeczne z polską racją stanu, Krytyka Polityczna
Prof. Jan Żaryn odwiedził Muzeum II Wojny Światowej. Co zobaczył? Czy placówka wymaga zmian?, wpolityce.pl
Paneliści: Małgorzata Fuszara (dyrektor Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego), Julia Kubisa (Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego), Ewa Rumińska-Zimny (Szkoła Główna Handlowa), Ryszard Szarfenberg (Instytut Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego).
Prowadzenie: Aleksander Smolar (prezes Fundacji Batorego).
Tezy
Tłumy, które wyszły na ulice miast podczas „czarnego protestu” stały się symbolem sprzeciwu wobec tego, co powszechnie uznaje się za atak władzy na prawa kobiet. Rząd Prawa i Sprawiedliwości likwiduje standardy opieki okołoporodowej, zapowiadano wypowiedzenie konwencji Rady Europy o zwalczaniu przemocy wobec kobiet, zaś postulat usunięcia pigułki „dzień po” z listy leków wydawanych bez recepty uzyskał w kwietniu poparcie sejmowej Komisji Zdrowia. Program 500+ jest różnie oceniany. Jedni podkreślają, że dzięki jego wprowadzeniu poprawiła się sytuacja materialna kobiet. Inni zwracają uwagę, iż prowadzi on do „wypychania” kobiet z rynku pracy. Natomiast postulat ograniczenia prawa do aborcji jest popierany przez wpływową część obozu rządzącego.
Podczas naszej debaty chcemy jednak rozmawiać nie tylko na temat ostatnich wydarzeń. Chcielibyśmy prześledzić zmiany w sytuacji kobiet i wzorach kobiecości od czasów komunizmu do dziś. Jak wyglądała polityka władz w stosunku do Polek? Jakie prawa im przyznawano i jak wyglądała ich realizacja w praktyce? Jaki był ich status społeczny i ekonomiczny? Jak była i jest postrzegana rola i miejsce kobiet w społeczeństwie? Nie tylko przez władze, ale też przez Kościół katolicki oraz przez środowiska opiniotwórcze? Jakie wzorce kobiecości przekazywała i przekazuje kultura masowa, a jakie proponuje władza? Jakie propozycje wysuwa opozycja?
Nagranie spotkania
Wypowiedź Małgorzaty Fuszary
Wypowiedź Julii Kubisy
Wypowiedź Ryszarda Szarfenberga
Wypowiedź Ewy Rumińskiej-Zimny
Noty biograficzne
Małgorzata Fuszara (ur. 1951) – prawniczka i socjolożka, profesor nauk humanistycznych. Specjalistka w zakresie socjologii prawa, studiów kobiecych i gender studies, a także problematyki mniejszości narodowych. Dyrektor Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 2014-2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocniczka rządu ds. równego traktowania.
Julia Kubisa (ur. 1979) – socjolożka, dr, adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego i Marie Curie Experienced Researcher na Wydziale Socjologii i Nauk o Pracy Uniwersytetu w Göteborgu. Publicystka w „Dzienniku Opinii Krytyki Politycznej”. Współzałożycielka Fundacji MaMa i członkini Porozumienia Kobiet 8 Marca.
Ewa Rumińska-Zimny (ur. 1946) – ekonomistka i specjalistka od gender studies. Ekspertka ONZ i UE ds. w zakresie roli kobiet w gospodarce. Inicjatorka paneuropejskich konferencji Kobiet Biznesu. Członkini zarządu Stowarzyszenia Kongres Kobiet, wykładowczyni Szkoły Głównej Handlowej i prezeska działającego przy tej uczelni Międzynarodowego Forum Kobiet Nauki i Biznesu.
Ryszard Szarfenberg (ur. 1966) – politolog, specjalista w zakresie polityki społecznej, ubóstwa i wykluczenia. Przewodniczący Rady Wykonawczej Polskiego Komitetu Europejskiej Sieci Przeciwdziałania Ubóstwu. Członek Rady Naukowej Instytutu Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego i zarządu Polskiej Sieci Dochodu Podstawowego.
Dyskusja z udziałem: Michała Boniego (poseł do Parlamentu Europejskiego), Włodzimierza Cimoszewicza (b. premier RP, minister spraw zagranicznych oraz marszałek Sejmu RP), Ludwika Dorna (b. marszałek Sejmu RP, wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji), Joanny Kluzik-Rostkowskiej (poseł na Sejm RP, b. minister pracy i polityki społecznej oraz 2015 minister edukacji narodowej), Rafała Matyi (Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie), Bartłomieja Sienkiewicza (b. minister spraw wewnętrznych) i Kazimierza Michała Ujazdowskiego (poseł do Parlamentu Europejskiego, b. minister kultury i dziedzictwa narodowego oraz wicemarszałek Sejmu).
Prowadzenie: Anna Materska-Sosnowska (członkini zarządu Fundacji im. Stefana Batorego)
Tezy
Podczas naszej dyskusji prosiliśmy o ocenę:
Ocenę funkcjonowania państwa po 1989 roku: w latach 90. i na początku nowego stulecia, w okresie rządów Platformy Obywatelskiej i obecnie, pod rządami PiS-u. Chodzi zarówno o koncepcje, jak i praktykę funkcjonowania. Jakie były podstawowe wyzwania i z czym sobie nie poradzono? Jak można ocenić efektywność zmian w funkcjonowaniu państwa w stosunku m.in. do zmian gospodarczych i w sferze czysto politycznej?
Zależało nam także na refleksji na temat słabości – w przeszłości i dzisiaj – w zakresie wypełniania podstawowych funkcji państwa: przede wszystkim (pozostawiając na boku problemy bezpieczeństwa zewnętrznego i polityki zagranicznej) bezpieczeństwa wewnętrznego, sprawiedliwości, rozwoju i społecznej integracji. Co należy zmienić, by nasze państwo wypełniało te funkcje? Na ile polskie państwo spełniało i spełnia kryteria państwa sprawnego, przejrzystego, czystego, wrażliwego na demokratyczne procesy decyzyjne? Poruszyliśmy także problemy silnego państwa, państwa prawa i żywotnej demokracji.
Poszukiwaliśmy odpowiedzi na pytanie, na ile państwo może i powinno odgrywać rolę „wychowawczą” w stosunku do społeczeństwa, kształtować tożsamość zbiorową poprzez politykę historyczną, kulturalną i ideologiczną kontrolę procesu edukacji, mass mediów, badań naukowych? Jak z tego punktu widzenia można ocenić model stosunków: państwo – Kościół i praktyczną ewolucje tych relacji?
Publikacja „Problemy z naszym państwem”
Nagranie spotkania:
Wypowiedź Włodzimierza Cimoszewicza:
Wypowiedź Ludwika Dorna:
Noty biograficzne
Michał Boni (ur. 1954) – polityk, socjolog kultury, specjalista od zarządzania zasobami ludzkimi, dr. Poseł do Parlamentu Europejskiego. W 1990 i od 1992 do 1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej. W 1991 minister pracy i polityki socjalnej. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP. W latach 1996–1997 dyrektor Instytutu Spraw Publicznych. Od 1998 do 2001 roku szef zespołu doradców ministra pracy i polityki społecznej. W latach 2009-2011 minister-członek Rady Ministrów i przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów. Od 2011 do 2013 minister administracji i cyfryzacji.
Włodzimierz Cimoszewicz (ur. 1950) – polityk, prawnik, dr. W latach 1993–1995 minister sprawiedliwości. W latach 1996–1997 premier RP. Od 2001 do 2005 roku minister spraw zagranicznych. W 2005 roku marszałek Sejmu RP. W latach 2007–2015 roku senator RP i przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Senatu RP. Obecnie wykładowca Ośrodka Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku.
Ludwik Dorn (ur. 1954) – polityk, socjolog i publicysta. Współpracownik Komitetu Obrony Robotników, a następnie „Solidarności”. Współzałożyciel i od 1992 roku wiceprezes Porozumienia Centrum. Współzałożyciel i w latach 2001-2007 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości. W 2010 roku członek Polski Plus. W latach 2011-2014 członek Solidarnej Polski. Od 1997 do 2015 roku poseł. W 2007 roku marszałek Sejmu. Od 2005 do2007 roku wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji.
Joanna Kluzik-Rostkowska (ur. 1963) – polityczka. Posłanka na Sejm od 2007 roku. W 2007 roku minister pracy i polityki społecznej, w latach 2013-2015 minister edukacji narodowej. Była także wiceministrem rozwoju regionalnego.
Anna Materska-Sosnowska – politolog, dr. Członkini zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. Adiunkt w Zakładzie Systemów Politycznych Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Wykładowca Podyplomowego Studium Zagadnień Legislacyjnych Wydziału Prawa i Administracji UW. Zajmuje się prawem konstytucyjnym, systemami partyjnymi oraz polską sceną polityczną.
Rafał Matyja (ur. 1967) – politolog i publicysta, dr. hab. Wykładowca Wyższej Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. W latach 1992–1993 sekretarz Biura Programowego Rządu w Urzędzie Rady Ministrów. W 1993 sekretarz Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. W latach 1997–2001 współpracował z pełnomocnikiem rządu Jerzego Buzka ds. reformy administracji publicznej. Od 2000 roku pracownik Wyższej Szkoły Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu, w latach 2003-2007 prodziekan tamtejszego Wydziału Studiów Politycznych.
Bartłomiej Sienkiewicz (ur. 1961) – analityk, publicysta i polityk. Działacz opozycji demokratycznej. W latach 1990–2002 pracownik Urzędu Ochrony Państwa, współpracownik Krzysztofa Kozłowskiego i Andrzeja Milczanowskiego. Współtwórca i wieloletni wicedyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich. W latach 2013–2014 minister spraw wewnętrznych i koordynator służb specjalnych.
Kazimierz Michał Ujazdowski (ur. 1964) – polityk, prawnik, dr. hab. Poseł do Parlamentu Europejskiego. Wykładowca na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 2000–2001 i 2005-2007 minister kultury i dziedzictwa narodowego. Poseł na Sejm w latach 1991–1993 oraz 1997-2014. Wicemarszałek Sejmu w latach 2004–2005.
Ustanowiona w 2022 roku przez Fundację Batorego Nagroda im. Marcina Króla ma wspierać rozwój debaty publicznej poprzez zachętę do pogłębionej refleksji nad zjawiskami i trendami współczesności oraz wyzwaniami przyszłości, tworzenia nowych idei i prób opisu rzeczywistości, poszukiwania odpowiedzi na kryzys demokracji i wartości demokratycznych oraz poszerzania przestrzeni intelektualnego dyskursu ponad podziałami.
Książki-finalistki wybrała Kapituła Nagrody im. Marcina Króla w składzie: dr hab. Agata Bielik-Robson (University of Nottingham), prof. dr hab. Przemysław Czapliński (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu), prof. dr hab. Dariusz Gawin (Instytut Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie), prof. dr hab. Iwona Jakubowska-Branicka (Instytut Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego), Zofia Król („Dwutygodnik”), prof. Elżbieta Matynia (New School for Social Research w Nowym Jorku), Zbigniew Nosowski („Więź”), prof. dr hab. Andrzej Rychard (przewodniczący Kapituły, Instytut Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie, przewodniczący Rady Fundacji im. Stefana Batorego), Henryk Woźniakowski (Fundacja Kultury Chrześcijańskiej Znak, Kraków).
Książki-finalistki Nagrody im. Marcina Króla 2024:
Maciej Kisilowski, Anna Wojciuk (red., praca zbiorowa), Umówmy się na Polskę, Znak, Kraków 2023
Umówmy się na Polskę to owoc wieloletnich badań nad ideą nowej umowy społecznej, która opiera się na decentralizacji władzy. Autorzy i autorki, którzy reprezentują różne nurty ideowe, od lewicy i liberałów po prawicę konserwatywną, proponują umowę na nowy, bardzo konkretny model ustrojowy zakładający decentralizację, partycypację i pluralizm. Jednocześnie ta ustrojowa propozycja przedstawiona jest w ciekawej, nietechnicznej formie, co sprawia, że do czynienia mamy ni mniej, ni więcej niż z wizją Polski przyszłości. Można się z tą wizją nie zgadzać (choć ma ona charakter otwarty i inkluzywny), ale trudno się do niej nie odnieść dyskutując o tym, jak przekształcić ustrój Polski, abyśmy mogli pomyślnie stawić czoła trwającemu już polikryzysowi.
Renata Lis, Moja ukochana i ja, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2023
Książka Renaty Lis to esej autobiograficzny, który wpisuje osobiste, jednostkowe doświadczenie osoby „nienormatywnej” tożsamościowo w lokalny kontekst ostatniego półwiecza w sposób poruszający, a także bardzo złożony. Jest to chwytająca za serce historia miłości, ale zarazem opowieść o hierarchiach, wykluczeniach i zdobywaniu uznania, przez dziecko z klasy ludowo-średniej, o wyrąbywaniu sobie pozycji wśród kulturowych elit, a przede wszystkim o dojrzewaniu do upublicznienia własnego sposobu życia. Kontekstem tej lektury jest natomiast III Rzeczpospolita, która po ponad trzech dekadach istnienia wciąż tak bardzo wiele grup wyklucza nie tylko kulturowo, ale i prawnie.
Jacek K. Sokołowski, Transnaród. Polacy w poszukiwaniu politycznej formy, Ośrodek Myśli Politycznej, Kraków 2023
Transnaród to napisana z rozmachem analiza polskiego systemu politycznego i jego ewolucji na przestrzeni kilku ostatnich dekad. Autora interesuje nie tyle historia stricte polityczna, konkretne decyzje aktorów sceny politycznej, ile cały szeroki społeczny kontekst tych działań, co pozwala spojrzeć na obecną sytuację nie w kategoriach wydarzeń ostatniej dekady, ale w kategoriach długiego trwania, nawarstwiających się procesów i sieci powiązań. Lektura stawia pytania o kształt polskiej wspólnoty politycznej, o to, kim Polacy chcą i mogą się stać, o to, jakie państwo potrafią stworzyć, by zwrotnie ono tworzyło ich. Książka i jej tezy powinny stać się przedmiotem publicznej dyskusji, tym bardziej, że autor, nie stroniąc od własnych opinii, nie staje się zakładnikiem żadnego z głównych aktorów sceny politycznej
Magda Szcześniak, Poruszeni. Awans i emocje w socjalistycznej Polsce, Krytyka Polityczna, Warszawa 2023
Poruszeni to metodologicznie, ale i literacko świetne studium doświadczenia mobilności społecznej okresu PRL. Po II wojnie światowej miliony Polek i Polaków doświadczyły awansu społecznego, a procesy te nie zostały wcale „prześnione” – przeciwnie były elektryzującym tematem debaty publicznej. Magda Szcześniak swoją książką wpisuje się w nurt rozważań, który niektóre z kryzysów współczesności wiąże z postępującym od przełomu lat 80. i 90. zanikiem języka klasowego nie tylko w nauce, lecz także w życiu publicznym. Poruszeni przedstawiają historię awansu w socjalizmie i przemiany refleksji na jego temat z perspektywy historii emocji. To ważne w perspektywie potrzeby przywrócenia języka klasowego do interpretacji najnowszej historii Polski i debaty publicznej, co wydaje się koniecznym warunkiem próby zaprojektowania społeczeństwa dążącego do zminimalizowania nierówności klasowych.
Jan Tokarski, W cieniu katastrofy. «Encounter», Kongres Wolności Kultury i pamięć XX wieku, Znak, Kraków 2023
Jan Tokarski napisał genealogię intelektualną ważnego nurtu kultury europejskiej w drugiej połowie XX wieku. Tytułowa katastrofa to pierwsza wojna światowa, kryzys ekonomiczny, narodziny faszyzmu i nazizmu, wojna domowa w Hiszpanii, wreszcie druga wojna światowa. W tej katastrofie – która ma trzy podstawowe oblicza: wojny, ideologii i totalitaryzmu – źródła ma nasza pluralistyczna kultura polityczna, z jej przekonaniem o nienaruszalności pewnych przysługujących każdemu człowiekowi praw. Książka Jana Tokarskiego uświadamia, że w tym sensie ani wojna w Ukrainie i dokonywane przez Rosjan zbrodnie wojenne, ani groźba konfliktu nuklearnego, ani budowane w Moskwie czy Pekinie nowoczesne dyktatury nie są niczym nowym. W obliczu tych zagrożeń jest to przypomnienie ważne, bo w miarę jak przygasa pamięć o mrocznych źródłach, z których zrodził się nasz względnie wolny świat, słabnie również nasza zdolność do jego obrony.
Zgodnie z Regulaminem Nagrody im. Marcina Króla książki-finalistki zostały wybrane spośród tytułów nominowanych do Nagrody przez grono osób nominujących, zaproszonych przez Zarząd Fundacji Batorego. W gronie tym znaleźli się: dr Magdalena Baran (Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Liberté!), Edwin Bendyk (prezes Fundacji im. Stefana Batorego), dr hab. Monika Bobako (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu), dr Elżbieta Ciżewska-Martyńska (Uniwersytet Warszawski), prof. dr hab. Ewa Domańska (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu) dr hab. Michał Krzykawski (Uniwersytet Śląski w Katowicach), prof. dr hab. Małgorzata Kowalska (Uniwersytet w Białymstoku), Małgorzata Łukasiewicz (tłumaczka tekstów literackich i filozoficznych, eseistka, krytyczka literacka), Wojciech Przybylski (Res Publica Nowa), Michał Sutowski (Krytyka Polityczna), dr hab. Karolina Wigura (Uniwersytet Warszawski, Kultura Liberalna), dr hab. Artur Wołek (Akademia Ignatianum w Krakowie).
Do Nagrody zgłoszone zostały następujące książki wydane w 2023 roku:
Marcin Król (1944-2020) był filozofem polityki, historykiem idei oraz wieloletnim członkiem Rady Fundacji im. Stefana Batorego. Więcej o Nagrodzie im. Marcina Króla na stronie.
W 2024 roku mijają dwie dekady obecności Polski w Unii Europejskiej, a w czerwcu po raz piąty będziemy wybierać przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego. Polacy wciąż deklarują bardzo pozytywny stosunek do członkostwa w Unii Europejskiej. Przed Unią, a tym samym przed Polską, stoją jednak istotne wyzwania dotyczące wewnętrznych reform związanych z polityką strukturalną, rolną, a przede wszystkim z polityką klimatyczną oraz z wewnętrzną organizacją procesu decyzyjnego. Istotne jest zatem ustalenie, jak relewantni aktorzy polityczni w Polsce problematyzują tematykę europejską (czy unijną) w komunikatach adresowanych do obywateli. Jakimi posługują się narracjami służącymi do charakterystyki i oceny działań Unii Europejskiej oraz w jaki sposób przy ich pomocy starają się mobilizować swoje elektoraty i wpływać na stosunek Polaków do Unii?
Narracje europejskie używane przez środowiska polityczne w Polsce pozostają względnie stabilne na przestrzeni ostatnich trzech, czterech lat. Narracje te są wykorzystywane przede wszystkim do bieżącej rywalizacji politycznej. Chodzi tutaj o akcentowanie różnic i podziałów zarówno na scenie politycznej, jak i w przestrzeni medialnej. Narracje europejskie rzadziej służą formułowaniu problemów wspólnotowych czy przygotowywaniu długofalowych strategii komunikacyjnych i politycznych dotyczących wspólnotowej polityki.
Analiza obejmuje narracje o UE następujących środowisk politycznych: nacjonaliści, Konfederacja, Alt-Right, Konserwatyści, Centrum, Lewica, Alt-Left.
We wszystkich tych narracjach – prócz tego, że służą głównie wewnątrzkrajowej rywalizacji – zauważalna jest stopniowa ekonomizacja. Pojawiają się pytania o to, jakie są koszty naszej przynależności do Unii Europejskiej i co będzie, kiedy Polska stanie się w Unii płatnikiem netto. Na to obecne narracje nie odpowiadają. Nie tworzą opowieści mogącej uruchomić społeczne emocje dotyczące przyszłości Unii, jej konicznych zmian i miejsca Polski w niej.
W dyskusji udział wzięli: Monika Gabriela Bartoszewicz, Ryszard Bugaj, Piotr Buras, Mikołaj Cześnik, Ludwik Dorn, Antoni Dudek, Jarosław Flis, Mirosława Grabowska, Leszek Koczanowicz, Marcin Król, Ireneusz Krzemiński, Leszek Jażdżewski, Anna Materska-Sosnowska, Krzysztof Mazur, Cezary Michalski, Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, Krzysztof Podemski, Wojciech Przybylski, Janusz Reykowski, Michał Sutowski, Andrzej Szahaj, Tadeusz Szawiel, Agata Szczęśniak, Michał Szułdrzyński, Wiesław Staśkiewicz, Paweł Śpiewak, Rafał Woś, Irena Wóycicka i Joanna Załuska.
Spotkanie poprowadził Aleksander Smolar (prezes Fundacji Batorego).
Tezy
W 2008 roku zorganizowaliśmy w Fundacji Batorego dyskusję Polska Tuska. Wychodziliśmy wówczas z założenia, że rozpoczęte w 2007 roku czasy rządów Platformy Obywatelskiej mają wyraźne cechy specyficzne, odróżniające je nie tylko od rządów PiS w latach 2005-2007, ale również od czasu ustrojowej transformacji 1989-2004 – jeżeli za jej koniec uznamy przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. Czasy Tuska istotnie różniły się, jak nam się wydawało, zarówno jeżeli chodzi o dominujące idee – explicite czy implicite formułowane – jak i politykę ówczesnej władzy.
Nie ulega wątpliwości, że Polska po wyborach z października 2015 roku w istotnym stopniu zmieniła drogę. Inne są ideologiczne treści oficjalnego dyskursu i rozleglej pedagogiki obozu rządzącego, istotne zmiany zachodzą w resortach, które mają zapewniać sprawiedliwość i bezpieczeństwo, w polityce informacyjnej, społecznej i zagranicznej, w relacjach z Kościołem katolickim, w edukacji i kulturze. Oczekujemy ciągle na zapowiadane, radykalne zmiany polityki gospodarczej. Bardzo ważnym wymiarem zachodzących przemian jest przyspieszona i głęboko penetrująca państwo, gospodarkę i społeczeństwo wymiana elit.
Podczas dyskusji Polska Kaczyńskiego zastanawialiśmy się na tym, jakiej Polski pragnie PiS. Jakie państwo chce zbudować? Jak ukształtować społeczeństwo, jego tożsamość, jego pamięć? Jakie mają być podstawowe mechanizmy jego rozwoju? Pytania o kierunek i cele obecnej polityki często padają w wywiadach z czołowymi postaciami obozu rządzącego, oraz w niezliczonych analizach i komentarzach. Uderza mglistość odpowiedzi oraz poczucie dezorientacji i zagrożenia w dużej części społeczeństwa, które są u źródeł częstych, niezwykle dramatycznych diagnoz. W nadziei na lepsze zrozumienie, jaka rzeczywiście ma być Polska Jarosława Kaczyńskiego zastanawialiśmy się, jaka jest istota „kontrrewolucji kulturalnej”, którą zapowiadał on niedawno wspólnie z Viktorem Orbánem na Forum Ekonomicznym w Krynicy. Mówili o Europie, ale przecież pragną tam zmian takich, jakie przeprowadzają w Polsce i na Węgrzech. Jaki jest więc projekt i kształt polskiej kontrrewolucji?
Nagranie wideo spotkania:
Walka o zbiorową tożsamość jest umiejscowiona w centrum kulturowej kontrrewolucji, o której mówili Viktor Orbán i Jarosław Kaczyński w Krynicy. Tak określali swoją politykę wobec i w ramach Unii Europejskiej, ale punkt odniesienia owej kontrrewolucji oraz jej źródła – niezależnie od tego, co konkretnie obaj politycy mieli na myśli – znajdują się w polityce wewnętrznej obu krajów. Zresztą w następstwie wielorakich, nakładających się kryzysów znaczenie ID politics – polityki tożsamości – wzrosło niepomiernie nie tylko w Polsce, lecz w całej Europie, a także poza naszym kontynentem.
Polityka tożsamości zdaje się odgrywać szczególnie istotną rolę w polityce prowadzonej przez PiS po wygranych wyborach. Jest ona ważnym elementem projektu transformacji – nazwijmy ją Transformacją 2.0 – której cel stanowi zepchnięcie w cień przemian zasadniczo liberalnych, które dokonały się po 1989 roku. Polityka tożsamości staje się dziś zasadniczym narzędziem budowania wspólnoty i dzielenia społeczeństwa w oparciu o oficjalną narrację o Polsce i Polakach. Jest też ważnym elementem projektu długofalowej dominacji politycznej i ideowej obozu rządzącego. Pragnie tego oczywiście każda władza, ale pozostałe obozy polityczne zdają się przywiązywać większą wagę do innych narzędzi.
Z punktu widzenia zmagań prowadzonych o polską tożsamość z dziedzictwem przeszłości – czasów PRL i następnego ćwierćwiecza – zasadnicze znaczenie ma to, co dzieje się w mediach publicznych, edukacji, nauce, kulturze, w sieci tworzonych muzeów oraz w Instytucie Pamięci Narodowej.
W czasie naszej konferencji zastanawialiśmy się nad polską tożsamością kształtującą się pod wpływem doświadczeń poprzedniego ćwierćwiecza, nad tożsamością zbiorową, którą PiS, bliscy jemu intelektualiści i publicyści chcieliby ukształtować. Pytaliśmy, jakie są najważniejsze elementy krytyki w tym obszarze dziedzictwa lat 1989–2015 oraz demokracji zachodnich. szukaliśmy odpowiedzi na ofensywę PiS-u, jeżeli chodzi o wizję tożsamości, liberalnego centrum i lewicy.
I sesja
Jak tworzyła się polska tożsamość w ostatnim ćwierćwieczu?
Jakie typy wspólnoty budowano lub próbowano budować po 1989 roku? Do jakich modelów polskości się odwoływano? Co z przeszłości wybierano, a co pomijano? Ile PRL-u zostało w polskiej tożsamości w III RP?
Paneliści: Ludwik Dorn, Andrzej Mencwel, Cezary Michalski, Magdalena Środa
Zapis wideo I sesji
II sesja
Jakiej wspólnoty Polaków chce i jaką współtworzy obóz obecnie rządzący?
Z jakich elementów tradycji najchętniej się korzysta? W jaką całość układa się realizowana polityka historyczna, kulturalna, edukacyjna i informacyjna o Polsce, Europie i świecie? Jakie ma być w nim miejsce Kościoła katolickiego i popularyzowanych przez niego wartości?
Paneliści: Zdzisław Krasnodębski, Andrzej Leder, Michał Łuczewski, Karolina Wigura
Zapis wideo II sesji
Prowadzenie debaty: Aleksander Smolar
Relacja z konferencji [PDF 230 KB ]
Noty biograficzne
Ludwik Dorn (ur. 1954) – polityk, socjolog i publicysta. Działacz Komitetu Obrony Robotników, a następnie „Solidarności”. Pracownik Ośrodka Badań Społecznych NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze. Redaktor podziemnego „Głosu”. Współzałożyciel i od 1992 roku wiceprezes Porozumienia Centrum. Współzałożyciel i w latach 2001-2007 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości. w 2010 roku członek Polski Plus. W latach 2011-2014 członek Solidarnej Polski. Od 1997 do 2015 roku poseł. W 2007 roku marszałek Sejmu. W latach 2005-2007 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji.
Zdzisław Krasnodębski (ur. 1953) – socjolog, filozof i publicysta, profesor Uniwersytetu w Bremie. Od 2014 roku poseł do Parlamentu Europejskiego – Prawo i Sprawiedliwość. Członek rady programowej tej partii. Członek rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Publikował m.in. w „Dzienniku”, „Gazecie Polskiej”, „Rzeczpospolitej”, „W Sieci” i „Znaku”.
Andrzej Leder (ur. 1960) − filozof kultury, psychoterapeuta, dr hab. Profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Kierownik tamtejszego Zespołu Filozofii Kultury. W latach 1992-2012 członek zespołu czasopisma „Res Publica Nowa”. Jego książka Prześniona rewolucja. Ćwiczenie z logiki historycznej została nominowana do Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego.
Michał Łuczewski (ur. 1978) – socjolog, dr. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Wicedyrektor Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie. Członek redakcji „44/Czterdzieści i Cztery”. Publikował m.in. w „Arcanach”, „Polsce The Times”, „Res Publice Nowej”, „Wprost”. Jego książka Odwieczny naród. Polak i katolik w Żmiącej otrzymała w 2013 roku Nagrodę im. ks. Józefa Tischnera.
Andrzej Mencwel (ur. 1940) – historyk i krytyk literatury i kultury polskiej, antropolog kultury, eseista, publicysta, prof. dr hab. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1992 roku kierownik Katedry Kultury Polskiej UW, a następnie, w latach 1998–2005, dyrektor Instytutu Kultury Polskiej UW, obecnie członek Rady Naukowej tego Instytutu. Jego książka Stanisław Brzozowski. Postawa krytyczna została nominowana w 2015 roku do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego oraz do Nagrody Literackiej Gdynia.
Cezary Michalski (ur. 1963) – publicysta, eseista i prozaik. Komentator „Krytyki Politycznej’, był redaktorem pism „brulion” i „Debata”. Były pracownik redakcji kulturalnej TVP, był zastępcą redaktora naczelnego „Dziennika. Polska. Europa. Świat”, a następnie jego komentatorem.
Paweł Śpiewak (ur. 1951) – socjolog i historyk idei, dr hab., profesor w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego. Publicysta, autor licznych prac naukowych o tematyce filozoficznej, politycznej i społecznej. W latach 2005-2007 poseł na Sejm RP.
Magdalena Środa (ur. 1957) – teoretyczka etyki, filozofka, publicystka, prof. dr hab. Wykładowczyni w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Członkini Polskiej Akademii Nauk. W latach 2004-2005 pełnomocniczka rządu ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. Członkini rady programowej Kongresu Kobiet. Stała felietonistka „Gazety Wyborczej”.
Karolina Wigura (ur. 1980) – socjolożka, publicystka, dr. Członkini redakcji tygodnika internetowego „Kultura Liberalna”, była członkini zarządu Fundacji Batorego. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Publikowała m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Przeglądzie Politycznym” i „Tygodniku Powszechnym””. Jej książka Wina narodów otrzymała w 2012 roku Nagrodę im. ks. Józefa Tischnera.
Wprowadzenia do debaty: Michał Bilewicz (Centrum Badań nad Uprzedzeniami Uniwersytetu Warszawskiego), Antoni Kamiński (Instytut Studiów Politycznych PAN), Paweł Marczewski (forumIdei Fundacji Batorego), Mirosława Marody (Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego), Andrzej Rychard (Instytut Filozofii i Socjologii PAN).
Prowadzenie: Aleksander Smolar, Prezes Fundacji im. Stefana Batorego.
Tezy:
W kolejnych zachodnich krajach władzę lub coraz większy wpływ zdobywają partie negujące zasady demokracji liberalnej. Najczęściej mówi się o populizmie, o autorytarnym czy niedemokratycznym zwrocie. Chcemy zastanowić się nad podobieństwami, ale przede wszystkim nad różnicami między polityką Jarosława Kaczyńskiego, Viktor Orbán, Donalda Trumpa czy Matteo Salviniego. Przyjrzymy się jakie są ich wizje państwa i społeczeństwa, Unii Europejskiej i relacji z Rosją. Spróbujemy wskazać na jakie potrzeby społeczne odpowiadają i w jakie tradycje polityczne i ideologiczne się wpisują. Przeanalizujemy jakie są podobieństwa, a jakie różnice między modelami państwa tworzonymi w Polsce czy na Węgrzech, a Rosją Putina i Turcją Erdogana. Przede wszystkim chcemy zastanowić się nad specyfiką rządów Prawa i Sprawiedliwości – nad różnicami i podobieństwami z innymi krajami, w których następuje odejście od demokracji liberalnej.
Osoby zainteresowane udziałem w wydarzeniu, prosimy o rejestrację przez formularz rejestracyjny.
