Niejasność to chleb powszedni unijnej polityki. Często pomaga ukryć partactwo, ale bywa też oznaką politycznej przezorności. Przykładem tego drugiego są postanowienia niedawnego szczytu w kwestii praworządności.
Epidemia, która w pierwszym kwartale 2020 roku dotknęła kolejno kraje Azji, Europy i nieco później obu Ameryk i Afryki, zmusiła rządy niemal wszystkich krajów do podejmowania szybkich decyzji. Najpierw trzeba było chronić zdrowie i życie mieszkańców, doinwestowywać służbę zdrowia, a potem wspomagać zatrzymaną na kilka tygodni gospodarkę. Przed wszystkimi rządzącymi stanęło zatem pytanie, jak działać w tej nadzwyczajnej sytuacji. Czy porzucić stosowane od lat procedury, czy szybkość podejmowanych decyzji jest najważniejsza?
Z nadejściem pandemii nasiliły się głosy o konieczności tzw. renacjonalizacji Unii Europejskiej. Mówi się o powrocie do koncepcji większej efektywności państw członkowskich kosztem Unii Europejskiej jako całości. Panuje też spore zamieszanie dotyczące tego, co Unia Europejska zrobiła w sprawie COVID-19.
Rozpętana przez sztab wyborczy Andrzeja Dudy nagonka na osoby nieheteronormatywne ma na celu zmobilizowanie konserwatywnej obyczajowo części elektoratu urzędującego prezydenta. W imię doraźnych korzyści politycznych stwarza zagrożenie dla osób LGBTQ+ poprzez normalizowanie wymierzonego w nie nienawistnego języka, który niejednokrotnie jest pierwszym krokiem do przemocy fizycznej. Odmawiając mniejszości seksualnej nie tylko określonych praw, ale wręcz możliwości ubiegania się o ich uznanie poprzez nazwanie tych dążeń ideologią, urzędujący prezydent podważył w istocie same fundamenty demokracji.
Wybory prezydenckie, które odbędą się 28 czerwca, nie będą w pełni zgodne z Konstytucją. Polityczny dyskomfort dzisiejszej opozycji polega na tym, że tych wyborów nie można zbojkotować pomimo ich konstytucyjnych defektów. Zostaliśmy zaproszeni do tego, żeby uczestniczyć w ułomnej procedurze – ale innej nie będzie w najbliższym czasie.
