Dyskusje publiczne o zaangażowaniu politycznym młodego pokolenia toczą się bardzo często między dwiema skrajnościami. Z jednej strony regularnie powraca pogląd o braku zaangażowania lub wręcz apatii młodych, którzy rzekomo są o wiele bardziej zainteresowani konsumpcją niż sprawami publicznymi, z drugiej – nie milkną głosy, że niesprecyzowane „odmłodzenie” polskiej polityki będzie lekarstwem na jej najbardziej dolegliwe bolączki.
Równolegle z pracami nad Krajowym Planem Odbudowy toczą się konsultacje Umowy Partnerstwa, od której zależy podział 76 miliardów euro na politykę spójności i Fundusz Sprawiedliwej Transformacji. Uczestnicy wysłuchania publicznego poświęconego Umowie krytycznie wyrażali się zarówno o założeniach dokumentu, jak i formie jego uzgadniania.
Od ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego Julii Przyłębskiej i wywołanej przezeń erupcji społecznego gniewu minęło już kilka miesięcy. Wściekłość widoczna na ulicach miast i – co ważniejsze – miasteczek oraz radykalny spadek notowań PiS opóźnił publikację orzeczenia o ponad kwartał, ale jej nie powstrzymał. Mobilizacja społeczeństwa nie może trwać w nieskończoność.
Krajowy Plan Odbudowy oraz Umowa Partnerstwa dla realizacji polityki spójności 2021-2027 w Polsce będą kluczowymi dokumentami określającymi sposób wydatkowania gigantycznych środków finansowych z unijnego Funduszu Odbudowy oraz nowej perspektywy budżetowej Unii Europejskiej.
Senacki projekt ustawy o Agencji Spójności i Rozwoju to istotny głos w sprawie systemu programowania i zarządzania środkami z budżetu Unii Europejskiej. Pojawiła się konkretna propozycja legislacyjna – i to w ważnym momencie, w przededniu nowej perspektywy budżetowej, w okresie negocjacji Umowy Partnerstwa, konsultacji największych programów operacyjnych i przed uruchomieniem bezprecedensowych funduszy na wsparcie gospodarek UE po pandemii.
