Omówienie 2 sesji debaty wersja ukraińska [PDF 288 KB]
Tezy
Dwa lata po rewolucji godności i objęciu władzy przez prezydenta Petro Poroszenkę nie ustają dyskusje o tym, czy i na jakim etapie są reformy na Ukrainie. Znaczący postęp miał miejsce w dziedzinach takich jak niezależność energetyczna od Rosji czy urynkowienie cen gazu. Udało się także przeprowadzić gruntowną reformę policji oraz spełnić wymagania Unii Europejskiej dotyczące zlikwidowania wiz dla Ukraińców.
Jednak pojawiają się głosy, że znacząca część reform pozostaje jedynie „na papierze”, ze sztandarowym przykładem walki z korupcją. Pomajdanowej władzy zarzuca się też, że mimo zapowiedzi nie zmniejszyła wpływu oligarchów na świat polityki. Dowodem na siłę tego wpływu może być fakt, że do sformowania po długim kryzysie politycznym rządu Wołodymyra Hrojsmana, konieczne było wsparcie jednego z najważniejszych oligarchów na Ukrainie, Ihora Kołomojskiego.
Jaki zatem jest rzeczywisty postęp w reformowaniu Ukrainy? Jakie są plany nowego rządu i czy jest on tym gabinetem, który wprowadzi rzeczywiste zmiany? Jakie najważniejsze wyzwania stoją przed Kijowem?
Polecamy także streszczenie opracowania na temat postępów reform na Ukrainie przygotowanego dla Międzynarodowej Grupy Konsultacyjnej ds. reform przy prezydencie Petro Poroszence przez ukraińskiego ekonomistę Ołeha Hawryłyszyna. [PDF 112 KB]. Cały raport w języku angielskim [PDF 289 KB].
Noty biograficzne :
Leszek Balcerowicz (ur. 1947) – polityk i ekonomista, były minister finansów, wicepremier i prezes Narodowego Banku Polskiego. Autor transformacji polskiej gospodarki z modelu centralnie planowanego w wolnorynkowy. Obecnie przedstawiciel prezydenta Petro Poroszenki w Radzie Ministrów Ukrainy i członek powołanej przez niego Międzynarodowej Rady Konsultacyjnej.
Oksana Neczyporenko –politolożka, członkini Rady „Reanimacyjnego Pakietu Reform” (RPR), eksperckiej platformy społecznej skupiającej największe ukraińskie organizacje pozarządowe i wspierającej proces reformowania państwa po Rewolucji Godności. W RPR odpowiada za koordynację projektów i pracy grup tematycznych oraz współpracę z grupami parlamentarnymi. W 2009 roku zakładała ukraiński oddział Edynburskiej Szkoły Biznesu w Europie Wschodniej (ang. Edinburgh Business School Eastern Europe), odpowiadając za rozwój przedsięwzięcia, marketing, zarządzanie i współpracę międzynarodową.
Ihor Umański (ur. 1975) – ekonomista, doktor ekonomii, polityk, urzędnik państwowy, w latach 2008-2010 i ponownie 2014-2015 pierwszy wiceminister finansów Ukrainy w gabinetach Julii Tymoszenko i Arsenija Jaceniuka. Na przełomie 2009 i 2010 roku pełnił obowiązki Ministra Finansów Ukrainy. W 1997 roku ukończył studia ekonomiczne na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Ekonomicznym. W 2011 roku oraz w latach 2012-2013, starszy wykładowca w katedrze ekonomii przedsiębiorstw i zarządzania korporacyjnego Odeskiej Państwowej Akademii Telekomunikacyjnej.
Maria Zołkina – politolożka, analityczka i ekspert Fundacji Demokratyczne Inicjatywy im. Ilki Kuczeriwa. Ukończyła nauki polityczne na Uniwersytecie Państwowym „Akademii Kijowsko-Mohylańskiej”. Współpracuje także z PASOS – stowarzyszeniem think-tanków z Europy Środkowo-Wschodniej i Azji Centralnej.
Sesja 1. Polska polityka wewnętrzna: zmiany po wyborach
Paneliści: Paweł Kowal (były wiceminister spraw zagranicznych RP, współprzewodniczący komitetu współpracy parlamentarnej Ukraina–UE), Zdzisław Krasnodębski (poseł do Parlamentu Europejskiego, Prawo i Sprawiedliwość), Barbara Nowacka (współprzewodnicząca partii Twój Ruch, liderka koalicji Zjednoczonej Lewicy w wyborach parlamentarnych 2015 roku), Aleksander Smolar (Prezes Zarządu Fundacji im. Stefana Batorego)
Sesja 2. Polska i świat: zmiany pozycjonowania i postrzegania
Paneliści: Włodzimierz Cimoszewicz (były minister spraw zewnętrznych i premier RP), Adam Szłapka (sekretarz generalny partii Nowoczesna), Przemysław Żurawski vel Grajewski (politolog, członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP)
Tezy
W Polsce po dojściu do władzy Prawa i Sprawiedliwości nastąpiła znacząca zmiana polityki zagranicznej. Nowy rząd mówi o konieczności odzyskania suwerenności i podmiotowości przez Polskę w relacjach ze światem zewnętrznym, w tym z instytucjami Unii Europejskiej i najważniejszymi państwami członkowskimi, zwłaszcza Niemcami. Polska ich zdaniem powinna budować w UE silne relacje z państwami członkowskimi w regionie od Morza Bałtyckiego po Morze Czarne i Adriatyckie, a z grupy wielkich krajów najbliższym sojusznikiem powinna być Wielka Brytania, a nie – jak dotychczas – Niemcy. Przeciwnicy nowej ekipy rządzącej podkreślają, że taka zmiana polityki prowadzi do marginalizacji Polski w UE. Zdziwienie wzbudza wybór na głównego sprzymierzeńca Wielkiej Brytanii, kraju, który może za kilka miesięcy zdecydować o wyjściu z Unii.
Duże znaczenie dla polskiej polityki zagranicznej mogą mieć zmiany wprowadzane przez nowe władze w Polsce, zwłaszcza dotyczące Trybunału Konstytucyjnego, mediów publicznych i służby cywilnej. Przez zwolenników PiS-u są one oceniane jako konieczne dla naprawy polskiego państwa, przez przeciwników jako łamanie podstawowych zasad liberalnej demokracji. Na arenie międzynarodowej działania nowych władz spotkają się z otwartą krytyką w Brukseli i bardziej zawoalowaną w Waszyngtonie. Czy w takiej sytuacji Polska może być nadal efektywnym adwokatem Ukrainy na arenie unijnej? Na ile Polska może być nadal wzorem dla Ukrainy w budowie dojrzałej demokracji liberalnej?
Włodzimierz Cimoszewicz (ur. 1950) – polityk, prawnik, dr. W latach 1993–1995 minister sprawiedliwości. W latach 1996–1997 premier RP. Od 2001 do 2005 roku minister spraw zagranicznych. W 2005 roku marszałek Sejmu RP. W latach 2007–2015 roku senator RP i przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Senatu RP. Obecnie wykładowca Ośrodka Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku.
Paweł Kowal (ur. 1975) – polityk, historyk, politolog, dr. Pracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN. W latach 2005–2009 poseł na Sejm RP. Od 2006 do 2007 roku wiceminister spraw zagranicznych. W latach 2009–2014 poseł do Parlamentu Europejskiego – przewodniczący delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE–Ukraina. Przewodniczący rady krajowej Polski Razem.
Zdzisław Krasnodębski (ur. 1953) – socjolog, filozof i publicysta, profesor Uniwersytetu w Bremie. Od 2014 roku poseł do Parlamentu Europejskiego z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, członek rady programowej tej partii. W 2015 roku powołany w skład rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
Barbara Nowacka (ur. 1975) – liderka koalicji Zjednoczonej Lewicy w wyborach parlamentarnych w 2015 roku, współprzewodnicząca partii Twój Ruch. Kieruje także związanym z tą partią think tankiem „Plan Zmian”.
Aleksander Smolar (ur. 1940) – politolog, publicysta. Prezes zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. Członek zarządu Europejskiej Rady Spraw Zagranicznych (ECFR). Zastępca przewodniczącego rady naukowej Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu. W latach 1971–1989 na emigracji politycznej. W 1974 roku współzałożyciel i redaktor naczelny kwartalnika politycznego „Aneks”. W latach 1989–1990 doradca ds. politycznych premiera Tadeusza Mazowieckiego. Od 1992 do 1993 roku doradca ds. polityki zagranicznej premier Hanny Suchockiej.
Adam Szłapka (ur. 1984) – politolog i polityk, od 2015 roku poseł na Sejm. Sekretarz generalny partii Nowoczesna, członek Komisji Spraw Zagranicznych. W latach 2011–2015 ekspert w Kancelarii Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, były dyrektor fundacji Projekt: Polska. Specjalizuje się w tematyce Partnerstwa Wschodniego i polityki europejskiej.
Przemysław Żurawski vel Grajewski (ur. 1963) – politolog, dr hab. Wykładowca na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 2005–2006 ekspert frakcji EPL–ED w Parlamencie Europejskim w Brukseli – zajmował się monitorowaniem polityki wschodniej UE. Współpracownik Instytutu Europejskiego w Łodzi i Ośrodka Myśli Politycznej w Krakowie. W roku 2014 został członkiem rady programowej Prawa i Sprawiedliwości, a od 2015 roku należy do Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę.
W dyskusji udział wzięli: Aleksiej Czadajew (ośrodek analityczny „Region Moskiewski”), Artiom Magun (Europejski Uniwersytet w Petersburgu), Jekaterina Kuzniecowa (Centrum Badania Społeczeństwa Postindustrialnego), Iwan Preobrażeński (Agencji Informacyjnej Rosbałt) i Maria Sniegowaja (Columbia University).
Spotkanie poprowadził Łukasz Pawłowski („Kultura Liberalna”).
Spotkanie było prowadzone w językach polskim i rosyjskim.
Tezy
Nasilenie postaw konserwatywnych w Polsce i Europie zbiega się w czasie z powstawaniem nowego, odwołującego się do konserwatyzmu projektu ideologicznego w Rosji. Czy deklarowany przez Kreml zwrot ku wartościom konserwatywnym przekłada się na realne działania władzy, praktykę rządzenia i zmiany w prawie? Czy rosyjski „zwrot na prawo” jest autentyczny, czy też mamy do czynienia z instrumentalnym traktowaniem ideologii i powrotem do praktyk z czasów Związku Radzieckiego? I ten konserwatywny zwrot jest w zgodzie z nastrojami społecznymi? Jaki ma on wpływ na postawy społeczne? Czy zmienia się system wartości Rosjan?
Aleksiej Czadajew (ur. 1978) – kulturoznawca, dziennikarz. Założyciel i dyrektor ośrodka analitycznego „Region Moskiewski”, były współpracownik Borysa Niemcowa. W latach 2000-2001 redagował antyputinowski portal „dutyj.Pu”, w 2006 roku opublikował książkę Putin. Jego ideologia. W 2009 roku współtwórca Centrum Inicjatyw Modernizacyjnych przy partii Jedna Rosja – później kierownik centralnej komisji wykonawczej tej partii. W roku 2012 opuścił ją z powodu niezgody na libijską politykę Dmitrija Miedwiediewa.
Jekaterina Kuzniecowa (ur. 1981) – politolożka, dr, w latach 2012-2015 wykładowczyni na uniwersytecie Wyższa Szkoła Ekonomii w Moskwie. Dyrektorka programu europejskiego w Centrum Badania Społeczeństwa Postindustrialnego. Zajmuje się stosunkami pomiędzy Unią Europejską i Rosją, kwestiami strategii i ograniczonej suwerenności.
Artiom Magun (ur. 1974) – filozof, politolog, doktor. Dziekan Wydziału Nauk Politycznych i Socjologii Europejskiego Uniwersytetu w Petersburgu, doktoryzował się na uniwersytetach w Strasburgu i Michigan. Autor m.in. książek Negative Revolution (2013) oraz Wspólnota i samotność (2011). Członek grupy roboczej „Co robić?”.
Łukasz Pawłowski (ur. 1985) – psycholog i socjolog, sekretarz redakcji oraz felietonista „Kultury Liberalnej”. Pisze o polskiej i amerykańskiej scenie politycznej. Doktor nauk społecznych (praca dotyczyła współczesnych teorii demokracji). Były stypendysta w Indiana University oraz academic visitor na University of Oxford. W latach 2009–2010 redaktor „Europy – Tygodnika idei” (dodatku do „Dziennika”).
Iwan Preobrażeński (ur. 1981) – politolog, publicysta, analityk, doktor. Pracował m.in. w Centrum Technologii Politycznych, czasopiśmie „Profil” i dzienniku „Wiedomosti”. Był szefem działu „Świat” portalu „Strana.ru”, a następnie szefem działu politycznego Agencji Informacyjnej Rosbałt. Dziś jest współpracownikiem tej agencji. Specjalizuje się w Europie Środkowej i Wschodniej. Regularnie publikuje w prasie i czasopismach środkowoeuropejskich, m.in. w „Nowej Europie Wschodniej”.
Maria Sniegowaja (ur. 1984) – politolożka, doktorantka na Columbia University (politologiczno-statystyczne studia porównawcze). Specjalizuje się w źródłach wsparcia partii populistycznych w Europie Wschodniej. Publicystka „Wiedomosti”, a także „The Washington Post”, „The Huffington Post”, „The New Republic”, „The American Interest”. Pisze przede wszystkim o wewnętrznej i zagranicznej polityce Rosji, niuansach systemu politycznego i konflikcie rosyjsko-ukraińskim.
Debata poświęcona postępom Ukrainy w procesie reform. Wzięło w niej udział około 40 osób: studentów, polityków, naukowców oraz przedstawicieli organizacji pozarządowych i mediów.
WIDEO: PL
WIDEO: UA
Paneliści:
Adam Balcer, Kolegium Europy Wschodniej
Oleksij Harań, profesor politologii Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, dyrektor naukowy Fundacji Inicjatyw Demokratycznych im. Ilko Kuczeriwa
Oleksandr Suszko, prezes Międzynarodowej Fundacji Odrodzenie, współprzewodniczący Narodowej Rady ds. Reform
Tezy:
Wydarzenia na Majdanie doprowadziły do upadku autorytarnego prezydenta Wiktora Janukowycza a władzę w państwie przejęli liderzy społecznego protestu. Minęło już półtora roku od wyboru Petro Poroszenko na prezydenta Ukrainy i rok od wyborów parlamentarnych, w wyniku których powstała proeuropejska koalicja rządząca. Od prawie dwóch lat Ukraina jest ofiarą zbrojnej agresji ze strony Rosji. Coraz głośniejsze – zarówno na Ukrainie jak i na Zachodzie – staje się pytanie o stan ukraińskich reform. Wielu krytykuje władze ukraińskie za ich brak lub zbyt powolne wprowadzanie. Niektórzy uważają nawet, że rządzący nie są w stanie zbudować dobrze funkcjonującego państwa, bo są, wprawdzie najlepszą, ale częścią starego systemu. Z drugiej strony słychać głosy, że reformy są jednak wprowadzane, a ich tempo zależy od realnych możliwości kraju, którego nie sposób zreformować szybko, zwłaszcza w stanie wojny. Wszyscy jednak przyznają, że korupcja nadal jest wszechobecna i uniemożliwia normalne działanie państwa.
Z naszymi gośćmi rozmawialiśmy o tym, która z wyżej przytoczonych opinii jest najbliższa prawdzie? Czy ukraińskie władze mają wolę polityczną przeprowadzenia niezbędnych reform? Kto przeciwstawia się wprowadzeniu koniecznych zmian? Na jak długo Ukraińcom wystarczy cierpliwości?
W ramach wizyty studyjnej zorganizowanej na Litwie dla białoruskich dziennikarzy przez naszego partnera, litewsko-białoruską organizację Belarus Watch, przeprowadziliśmy wykład dotyczący polityki wizowej Unii Europejskiej i perspektyw wprowadzenia ułatwień w otrzymaniu wizy dla obywateli Białorusi, którzy z powodu braku stosownych porozumień Mińska i Brukseli, płacą za wizę najwięcej spośród wschodnich sąsiadów UE.
Wcześniej uczestniczyliśmy w spotkaniu z ministrem spraw zagranicznych Litwy, Linasem Linkevičiusem, z którym rozmawialiśmy o współpracy z Białorusią oraz wspólnych, polsko-litewskich działaniach na rzecz normalizacji stosunków ze wschodnim sąsiadem.
W wizycie studyjnej wzięło udział 15 przedstawicieli białoruskich mediów, zarówno państwowych jak i opozycyjnych.
Na zaproszenie członka Koalicji na rzecz Ruchu Bezwizowego w Europie, białorusko-litewskiej organizacji BY Watch, prowadziliśmy w Jowaryszkach (rejon trocki) warsztaty „Bariery dla mobilności – wizy”, podczas których zaprezentowaliśmy problematykę reżimów wizowych, ułatwień w wydawaniu wiz i liberalizacji wizowej. Z uczestnikami ćwiczyliśmy także tworzenie narzędzi rzeczniczych i możliwości ich wykorzystania w przekonywaniu instytucji Unii Europejskiej i władz krajów sąsiednich do znoszenia obowiązku wizowego.
W szkoleniu zorganizowanym przy wsparciu programu Erasmus+ wzięło udział 25 osób, między innymi z: Polski, Litwy, Białorusi, Mołdawii, Gruzji i Francji.
W dyskusji uczestniczyli: Denis Burakow (Gefter.ru), Paweł Kazarin (Radio Swoboda), Jekaterina Romanowa (Instytut Europy RAN) i Denis Wołkow (Centrum Lewady).
Spotkanie prowadził Jarosław Kuisz („Kultura Liberalna”)
Spotkanie odbyło się w językach polskim i rosyjskim.
Tezy
Rozmawialiśmy o rosyjskiej gospodarce w dobie wciąż trwającego globalnego, kryzysu, ale też konfliktu rosyjsko-ukraińskiego oraz sankcji nałożonych na Rosję przez kraje Zachodu. O tym, co obecna sytuacja gospodarcza oznacza dla rosyjskiej polityki – w wymiarze wewnętrznym i międzynarodowym oraz jaki ma wpływ na rosyjskie społeczeństwo.
Noty o panelistach
Denis Burakow (ur. 1990) – licencjat Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych, magister Josef Korbel School of International Studies na Uniwersytecie w Denver, absolwent Moskiewskiej Szkoły Edukacji Obywatelskiej (dawniej Szkoła Badań Politycznych).
Zainteresowania naukowe: metodologia polityczna, teoria demokratyzacji, sektor publiczny w systemach demokratycznych. Publicysta gefter.ru, International Affairs Review, Informatora Rosysjkiej Rady d/s Międzynarodowych, Wiedomosti, „Żelazny zapas”, „Obszczaja Tetradź” i w szeregu innych czasopism.
Paweł Kazarin (ur. 1983) – dziennikarz i publicysta. Korespondent „Radia Swoboda” publicysta portalu „Slon.ru”, moskiewskiego centrum Carnegie i „Ukraińskiej Prawdy” Specjalizuje się w analizie politycznej krajów b. ZSRR, a także stosunków ukraińsko-rosyjskich. Współpracuje z wieloma ukraińskimi mediami. Urodził się i wychował w Symferopolu na Krymie. W latach 2012-14 pracował w Moskwie, obecnie mieszka i pracuje w Kijowie.
Jekaterina Romanowa (ur. 1978) – ekonomistka dr, wykładowca na uniwersytecie im. Łomonosowa, adiunkt w Instytucie Europy RAN, specjalizuje się w geografii społeczno-ekonomicznej, ekonomii Niemiec, i pozostałych krajów europejskich, procesami integracji UE, polityką regionalną, rozwojem innowacyjnym i współpracą rosyjsko-niemiecką.
Denis Wołkow (ur. 1983) – socjolog, analityk w moskiewskim Centrum Lewady, specjalista w dziedzinie rosyjskiego społeczeństwa obywatelskiego. Absolwent Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Moskwie oraz Uniwersytetu w Manchesterze, odbył także praktyki na Uniwersytecie Środkowoeuropejskim i Uniwersytecie Stanforda. Autor esejów „Perspektywy dla społeczeństwa obywatelskiego w Rosji” i „Rosyjski ruch protestu w latach 2011-2012”, a także publikacji w czasopismach naukowych i prasie. Publikuje komentarze na stronie moskiewskiego Centrum Carnegie. Visiting Fellow w programie Rosji i Eurazji Chatham House.
Dyskusja została zorganizowana w ramach wspólnego projektu Fundacji im. Stefana Batorego i warszawskiego biura Fundacji im. Friedricha Eberta dotyczącego krajów Partnerstwa Wschodniego, które podpisały umowę stowarzyszeniową z UE. Podczas spotkania zaprezentowaliśmy raport końcowy projektu zatytułowany Eastern Partnership Revisited. Associated Countries in Focus.
W rozmowie uczestniczyli: Victor Chirila (Stowarzyszenie Polityki Zagranicznej, Mołdawia), Vano Chkhikvadze (Gruzińska Fundacja Społeczeństwa Otwartego) i Hennadij Maksak (Poleska Fundacja Studiów Międzynarodowych i Regionalnych, Ukraina) a także studenci, przedstawiciele misji dyplomatycznych w Warszawie, eksperci organizacji pozarządowych i media.
Zapis wideo rozmowy
Tezy
Wyprowadzenie miliarda dolarów amerykańskich z systemu bankowego Mołdawii jesienią 2014 roku spowodowało utratę zaufania do proeuropejskich władz tego kraju zarówno ze strony społeczeństwa mołdawskiego jak i UE oraz MFW i Banku Światowego. W tym roku regularnie dochodzi do masowych protestów w Kiszyniowie. Na Ukrainie zaś, coraz bardziej widoczne jest zniecierpliwienie nie tylko Ukraińców ale też UE, związane z powolnym wprowadzaniem nad Dnieprem niezbędnych reform. Władze Gruzji też trudno uznać za proreformatorskie. Z drugiej strony, władze i społeczeństwa tych trzech krajów obawiają się, że UE nie będzie skłonna do podjęcia decyzji przybliżających je do Unii, np. zniesienia wiz w przypadku Gruzji i Ukrainy. Wydaje się, że zasadne jest postawienie tezy o wyczerpywaniu się cierpliwości zarówno w relacjach między władzami a społeczeństwami tych krajów, jak i między rządzącymi w Kiszyniowie, Kijowie i Tbilisi a UE. Z naszymi gośćmi porozmawialiśmy właśnie o coraz większym zniecierpliwieniu i o tym, co może ono oznaczać dla ich krajów zarówno w aspekcie wewnętrznym jak i relacjach z Unią.
Podczas zorganizowanego w siedzibie Fundacji seminarium eksperckiego dyskutowaliśmy o możliwościach uruchomienia pieszych i pieszo-rowerowych przejść granicznych na istniejących przejściach drogowych na wschodniej granicy Polski , w szczególności na jej odcinku ukraińskim. Obecnie, na odcinku granicy stanowiącym zewnętrzną granicę Unii Europejskiej, funkcjonują trzy przejścia graniczne, które można przekraczać pieszo bądź rowerem: w Białowieży, Medyce i – od lipca 2015 – w Dołhobyczowie. Fundacja od dawna postuluje otwarcie większej liczby takich przejść, co przełoży się na wzrost atrakcyjności turystycznej regionów przygranicznych, budowę relacji międzyludzkich po obu stronach granicy oraz stworzy możliwość szybkiej odprawy granicznej.
W seminarium wzięli udział eksperci z organizacji pozarządowych, przedstawiciele Prezydium Sejmu, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Sportu i Turystyki, Ministerstwa Finansów, Służby Celnej, Straży Granicznej oraz przedstawiciele władz samorządowych województwa podkarpackiego. Uczestnicy spotkania omawiali czynniki natury prawnej, logistycznej, ekonomicznej i politycznej, które mogą ułatwiać lub utrudniać proces budowy pieszych przejść granicznych..
Opinie i argumenty zaprezentowane podczas dyskusji włączone zostaną do raportu analizującego zagadnienie pieszych przejść granicznych i rekomendującego działania w celu upowszechnienia tego rozwiązania.
W ramach naszego zaangażowania w działalność Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Unia Europejska-Rosja, współorganizowaliśmy Forum Młodych Profesjonalistów „Europe Lab” na Litwie. W kilkudniowym wydarzeniu, które łączyło formułę warsztatów i konferencji (z dyskusjami panelowymi z udziałem ekspertów i polityków), wzięło udział około 100 osób z Rosji, państw Europy Wschodniej i Unii Europejskiej. Niemal 20 z nich uczestniczyło w prowadzonym przez nas warsztacie poświęconym współpracy transgranicznej, kwestiom migracyjnym i wizowym.
Celem spotkania było stworzenie kontaktów pomiędzy młodymi ludźmi zajmującymi się podobną tematyką (pamięć historyczna, współpraca transgraniczna itp.) a mieszkającymi i pracującymi w różnych częściach Europy. Efektem mają być wspólne projekty, które zostaną zaprezentowane podczas grudniowego Zgromadzenia Ogólnego Forum UE-Rosja w Budapeszcie.
W ramach wizyty studyjnej zorganizowanej na Litwie dla białoruskich dziennikarzy przez naszego partnera, litewsko-białoruską organizację Belarus Watch, przeprowadziliśmy wykład dotyczący polityki wizowej Unii Europejskiej i perspektyw wprowadzenia ułatwień w otrzymaniu wizy dla obywateli Białorusi, którzy z powodu braku stosownych porozumień Mińska i Brukseli, płacą za wizę najwięcej spośród wschodnich sąsiadów UE.
Podczas zorganizowanego w siedzibie Fundacji seminarium eksperckiego dyskutowaliśmy o możliwościach uruchomienia pieszych i pieszo-rowerowych przejść granicznych na istniejących przejściach drogowych na wschodniej granicy Polski , w szczególności na jej odcinku ukraińskim. Obecnie, na odcinku granicy stanowiącym zewnętrzną granicę Unii Europejskiej, funkcjonują trzy przejścia graniczne, które można przekraczać pieszo bądź rowerem: w Białowieży, Medyce i – od lipca 2015 – w Dołhobyczowie. Fundacja od dawna postuluje otwarcie większej liczby takich przejść, co przełoży się na wzrost atrakcyjności turystycznej regionów przygranicznych, budowę relacji międzyludzkich po obu stronach granicy oraz stworzy możliwość szybkiej odprawy granicznej.