Obecnie na Białorusi doszło do najwyższego stopnia kryzysu politycznego, jeśli nie zupełnej zapaści w przestrzeni politycznej. Społeczeństwo jest przekonane, że wybory zostały sfałszowane, a w zwycięstwo Alaksandra Łukaszenki na fali obecnych wydarzeń mało kto wierzy. Czy wybory wygrała Swiatłana Cichanouska – to pytanie pozostaje kwestią sporną nawet dla zwolenników przemian.
Krążący ostatnio w mediach pomysł powrotu do 49 województw przypomina historię niesławnej reformy edukacji z 2016 r. – władza zaprasza na sentymentalną podróż w przeszłość, ale nie potrafi wyjaśnić jej sensu.
Niejasność to chleb powszedni unijnej polityki. Często pomaga ukryć partactwo, ale bywa też oznaką politycznej przezorności. Przykładem tego drugiego są postanowienia niedawnego szczytu w kwestii praworządności.
Epidemia, która w pierwszym kwartale 2020 roku dotknęła kolejno kraje Azji, Europy i nieco później obu Ameryk i Afryki, zmusiła rządy niemal wszystkich krajów do podejmowania szybkich decyzji. Najpierw trzeba było chronić zdrowie i życie mieszkańców, doinwestowywać służbę zdrowia, a potem wspomagać zatrzymaną na kilka tygodni gospodarkę. Przed wszystkimi rządzącymi stanęło zatem pytanie, jak działać w tej nadzwyczajnej sytuacji. Czy porzucić stosowane od lat procedury, czy szybkość podejmowanych decyzji jest najważniejsza?
Z nadejściem pandemii nasiliły się głosy o konieczności tzw. renacjonalizacji Unii Europejskiej. Mówi się o powrocie do koncepcji większej efektywności państw członkowskich kosztem Unii Europejskiej jako całości. Panuje też spore zamieszanie dotyczące tego, co Unia Europejska zrobiła w sprawie COVID-19.
