Wprowadzenia: Paweł Kowal (były wiceminister spraw zagranicznych), Adam Daniel Rotfeld były minister spraw zagranicznych),
Prowadzenie: Aleksander Smolar (prezes Fundacji im. Stefana Batorego).
Uczestnicy: Adam Balcer (Kolegium Europy Wschodniej), Michał Baranowski (dyrektor warszawskiego oddziału German Marshall Fund), Bogumiła Berdychowska (kwartalnik „Więź”), Krzysztof Blusz (prezes demosEUROPA – Centrum Strategii Europejskiej), Michał Broniatowski (redaktor naczelny „Forbes”), Piotr Buras (dyrektor warszawskiego biura European Council on Foreign Relations), Marek A. Cichocki (Centrum Europejskie Natolin), Włodzimierz Cimoszewicz (były minister spraw zagranicznych), Jacek Czaputowicz (Instytut Europeistyki Uniwersytetu Warszawskiego), Mirosław Czech („Gazeta Wyborcza”, członek zarządu Fundacji im. Stefana Batorego), Jarosław Giziński („Wprost”), Grzegorz Gromadzki (ekspert Fundacji im. Stefana Batorego), Tomasz Grzegorz Grosse (Instytut Europeistyki Uniwersytetu Warszawskiego, Instytut Sobieskiego), Jerzy Haszczyński („Rzeczpospolita”), Marcin Kędzierski (Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego), Michał Kobosko (redaktor naczelny portalu Project Syndicate Polska, dyrektor polskiego biura Atlantic Council), Agnieszka Lichnerowicz (TOK FM), Agnieszka Magdziak-Miszewska (była ambasador RP w Izraelu), Bartłomiej E. Nowak (Akademia Finansów i Biznesu Vistula), Jerzy M. Nowak (Centrum Stosunków Międzynarodowych), Łukasz Pawłowski („Kultura Liberalna”), Jan Rokita (niezależny komentator), Radosław Sikorski (były minister spraw zagranicznych), Eugeniusz Smolar (Centrum Stosunków Międzynarodowych), Jacek Stawiski (TVN24 Biznes i Świat), Andrzej Towpik (dyplomata, były Stały Przedstawiciel RP przy ONZ), Paweł Wroński („Gazeta Wyborcza”), Marcin Zaborowski (wiceprezes Center for European Policy Analysis).
W sytuacji powstałej po ostatnich wyborach parlamentarnych nasuwa się pytanie: czy polskie władze mają politykę zagraniczną. Szczątkowa obecność problematyki międzynarodowej w exposé premier Beaty Szydło i towarzyszące mu wystąpienie prezesa PiS-u Jarosława Kaczyńskiego mogłyby sugerować niskie jej ulokowanie na liście priorytetów partii rządzącej. Z kolei przeprowadzane zaś w Polsce radykalne zmiany, dotyczące m.in. Trybunału Konstytucyjnego, mediów publicznych, służby cywilnej, ale też język używany przez ludzi obozu rządzącego wobec krytyków wewnętrznych i zewnętrznych, wypowiedzi publiczne osób na szczytach władzy o dostępie Polski do broni nuklearnej czy o gotowości zaakceptowania dyskryminacji obywateli Polskich pracujących w Wielkiej Brytanii w przypadku poparcia przez Londyn postulatów dotyczących ulokowania baz NATO w Polsce – czyli wszystko to, co znacząco wpływa na percepcję Polski w Europie i w świecie – mają, jak się wydaje, charakter wyłącznie wewnętrzny. Wszystkie te fakty muszą skłaniać do zadania pytania: jaka jest polityka zagraniczna PiS-u, którego przywódcy, poddając ostrej krytyce politykę poprzedników, formułowali bardzo ambitne cele.
